ไดอารีกับความทรงจำของวันวาน
เมื่อย้อนกลับไป...ในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันดื้อและซนมากไม่ค่อยยอมไปโรงเรียนทำให้ถูกคุณแม่ดุเป็นประจำ ฉันเป็นคนที่เรียนไม่ได้เรื่องเรียนไม่เก่งและก็ไม่ยอมตั้งใจเรียนทำให้ได้คะแนนสอบออกมาไม่ดีเท่าที่ควร คุณพ่อและคุณแม่ก็จะดุแต่พวกท่านก็จะคอยสอนการบ้านให้ฉันให้ฉัน ช่วยตามส่งงานส่งการบ้านให้ครบ ทำให้ฉันเริ่มตั้งใจเรียนขึ้นเรื่อยๆ คุณพ่อและคุณแม่ดูแลเอาใจใส่ฉันมากๆ ทำให้ฉันมีความรู้สึกนึกคิดขึ้นมาว่า เราควรจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจที่ส่งเรามาเรียนหนังสือเพื่อให้เรามีอนาคตที่ดีดังนั้นเราก็ควรที่จะตั้งใจเรียน และถ้าหากเทียบกับคนที่เขาไม่มีโอกาศได้เรียนแต่เรามีโอกาศได้เรียนมีชีวิคที่ดีกว่าเขาทำไมเราจึงไม่ยอมตั้งใจเรียนหนังสือ เมื่อฉันคิดได้ฉันจึงเริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้น คุณพ่อและคุณแม่จะคอยย้ำฉันเสมอว่าถ้าอยู่นอกห้องเรียนเราพูดคุยกับเพื่อนๆได้ แต่ในห้องเรียนเราควรจะตั้งใจเรียนเพื่อจะได้เข้าใจ จึงทำให้ฉันตั้งใจเรียนมากขึ้น ถ้าหากไม่มีพวกท่านฉันคงไม่มีความสุขไม่มีอนาคตที่ดี ฉันจึงรักพวกท่านมาก.
